Seria trzech dzienników Witolda Gombrowicza, ukazująca się pierwotnie w czasopiśmie emigracyjnym "Kultura", wydawanym najpierw we Włoszech, a ostatecznie we Francji w Paryżu.W sposób ironiczny, cyniczny i z humorem opowiada losy autora, który w dyskusji ze sobą samym podejmuje dialog zarówno z różnymi nurtami występującymi w humanistyce (egzystencjalizm, marksizm, fenomenologia, strukturalizm), jak i z tradycją kultury polskiej. Komentuje bieżące wydarzenia polityczne dotyczące Polski i jej miejsca w Europie oraz świecie. Styl pracy powoduje, iż "Dzienniki" są zapisem poszukiwania własnej tożsamości oraz sensu własnej indywidualności.

Kosowo, fascynujące, niezależne, zbuntowane... Kiedy w Walentynki 2000 roku przekraczałam granicę, nie miałam pojęcia, że wkraczam w głąb kipiącego "kotła bałkańskiego". Jeszcze ziemia miała kolor i zapach krwi.. Trzy lata żyłam wśród ludzi, których celem życiowym było dążenie do uzyskania niepodległości, ale jednocześnie masowa emigracja tam, gdzie czekało ich "lepsze życie". Tam na świat przyszła moja córka, tam przeżyłam swoją gehennę, tam słowo WOLNOŚĆ stało się dla mnie tylko słowem.

Na marginesie życia - książka autobiograficzna autorstwa Stanisława Grzesiuka, wydana po raz pierwszy w 1964 roku, w rok po śmierci pisarza.Opowiada historię dramatycznych zmagań głównego bohatera z gruźlicą, która była "pamiątką" po obozie koncentracyjnym. Grzesiuk, mimo trudnego położenia, nie poddaje się, stara się sobie radzić, zachowuje poczucie humoru. To historia opowiedziana w iście Grzesiukowym stylu - prawdziwym, czasem brutalnym, ale lekkim i dość nonszalanckim, jak przystało na wychowanka przedwojennego Czerniakowa.

Książka Romy Ligockiej to - zamknięta czasowo w ramy jednego roku - opowieść łącząca historię dojrzałej kobiety ze wspomnieniami z dzieciństwa. Bezpośrednim impulsem do napisania książki stał się - opublikowany przez polski dziennik - artykuł i wysuwane w nim oskarżenia wobec ojca Romy - rzekomo kapo w obozie koncentracyjnym.Autorka dokonuje prywatnego śledztwa, dociera do prawdy o ojcu, jego obozowej przeszłości, rekonstruuje historię jego niesprawiedliwego oskarżenia i uwięzienia po wojnie. Drugi wątek powieści to przeżywany przez autorkę współcześnie, w wieku dojrzałym, romans. Dawida bohaterka poznaje w Krakowie, na Festiwalu Kultury Żydowskiej. Jest on - tak jak Roma - ocalonym dzieckiem Holokaustu. Życie obojga toczy się między Warszawą, Monachium, Niceą, Rzymem i Krakowem. Podróżują wspólnie do miejsc z przeszłości, na pogranicze polsko-ukraińskie, odnajdują w sobie towarzyszy dziecięcych zabaw, którzy zginęli podczas wojny. Przywoływane przez Romę Ligocką wspomnienia z dzieciństwa dotyczą wydarzeń dotąd przez nią nie ujawnianych, autorka dotyka w nich bardzo osobistych, niekiedy intymnych przeżyć i traumatycznych doświadczeń (uwięzienie ojca, nędza lat powojennych) - wydarzenia z czasów tuż powojennych rysują się w wyobraźni czytelnika jako obraz wyjątkowo wstrząsający. Każdy rozdział powieści to zapis wydarzeń z poszczególnego miesiąca, co nadaje książce szczególnie charakterystyczny, intymny ton.